پیش بینی احتمال زمین افتادن سالمندان بستری در بیمارستانهای شهر اصفهان؛ کاربرد مقیاس مرس

چکیده زمینه و هدف: بروز بالای زمین افتادن بیماران در بیمارستان، نگرانی مهمی در هر سیستم درمانی است. یک ابزار خیلی معمول برای بررسی زمین خوردن، معیار زمین خوردن مرس است. این مطالعه با هدف تعیین میزان احتمال زمین افتادن سالمندان بستری در بیمارستانهای شهر اصفهان سال 1388 انجام شد. روش بررسی: پژوهش حاضر، مطالعه‌ای توصیفی- تحلیلی (مقطعی) است. روش نمونه‌گیری، خوشه‌ای و سپس سهمیه‌ایی با تعداد 400 نمونه بوده و ابزار پژوهش پرسشنامه‌ایی مشتمل بر دو بخش، که بخش ابتدایی شامل مشخصات دموگرافیک، تعداد داروهای مصرفی، تشخیص، بخش و بیمارستانی که بیمار سالمند در آن بستری می‌باشد و بخش دوم مقیاس زمین افتادن مرس است. این پرسشنامه توسط پرسشگران آموزش دیده تکمیل گردید. از آزمون آماری Chi-square جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده شد. یافته‌ها: این مطالعه نشان داد که بین میانگین سنی، سابقه زمین افتادن در سه ماه گذشته، نوع کمک‌های حرکتی، داشتن خط وریدی، کیفیت راه رفتن، وضعیت ذهنی، مصرف سه دارو یا بیشتر، ابتلا به بیماریهای قلبی عروقی، بیماری عصبی و خطر احتمال زمین افتادن رابطه وجود دارد. بطور کلی یک دوم سالمندان بستری در بیمارستان دارای احتمال خطر زمین افتادن هستند. نتیجه‌گیری: زمین افتادن بیمار تهدیدی مهم برای توانایی خدمات بهداشتی در ارائه مراقبت است. پرستاران می‌توانند بیماران در معرض خطر را شناسایی کنند که یک برنامه پیشگیری کننده می‌تواند میزان زمین افتادن را کاهش دهد. کلید واژه‌ها: سالمندان، بیمارستان، زمین افتادن. وصول مقاله: 3/11/88 اصلاحیه نهایی: 3/3/89 پذیرش مقاله: 13/3/89